W Szkole Podstawowej w Zabratówce dzieci czują wiosnę. Do ciemnych, zimowych poranków wdzierają się pierwsze słoneczne promienie. Dzieci przychodzą na poranne lekcje popędzane przez wiatr, który zamaszyście wymiata ostatnie resztki zimy. Jeszcze tydzień temu rzeka pokryta był skorupą lodu. Jeszcze na wierzbach, w porannych godzinach, iskrzyły się ziarenka szronu. Ale słońce już się rozgaszcza, budzi zaspanych uczniów wcześnie rano i złocistą dłonią prowadzi na pierwsze lekcje. Weselej. Wiosennej. Wakacje, jeszcze tak daleko – a można je sobie wyobrazić.
Niech nikt nie myśli, że wiosna ominęła zapracowanych nauczycieli. Nie, nie. I oni budzeni przez słońce, pędzą do swoich obowiązków. I nie tylko pędzą, ale jeszcze się uśmiechają. To wiosenne uśmiechy przeznaczone właśnie dla słońca. Ponieważ szkoła to miejsce, które zawsze jako pierwsze, niczym sejsmograf, wychwytuje wszelkie zmiany na niebie i ziemi, równo ze słońcem pojawiły się wiosenne dekoracje. Oczywiście najpiękniej jest w najmłodszych klasach. Pojawiają się pierwsze krokusy. Rośnie bujna trawa. Słońce panoszy się na prostokątnych tablicach. Małych uczniów wcale, a wcale nie obchodzi, że cały ten wiosenny bałagan jest na razie tylko papierowy i że wyszedł spod zręcznych palców ich pani. Ważne, że jest! Fioletowe, pomarańczowe, żółte bibuły pokrywające stoły w pokoju nauczycielskim i w klasach, zostały zamienione na śliczne płatki krokusów – nie od parady. Dzieci wiedzą już, że nie tylko zbliża się wiosna, czują również, że za chwilę będzie Wielkanoc. Pani dyrektor kobiecym okiem wodzi po szkole – czas na świąteczne porządki. Pan konserwator zręcznie odświeża niektóre ściany, a pomieszczenia nabierają elegantszego rozmachu – i o to chodzi. Ksiądz proboszcz też nie zasypia gruszek w popiele. Skoro wiatr i słońce sprzątają zimę, skoro pani dyrektor baczy na wiosenne porządki w szkole – on raz dwa uprzątnie dzieciom sumienie i serduszka, żeby na Wielkanoc były czyste i radosne. Ma najlepszego pomocnika – bo z Boską pomocą uwinie się raz dwa w czasie trzydniowych Rekolekcji. I już od początku tygodnia praca nad czyszczeniem sumieni dzieci i pozostałych mieszkańców parafii ruszyła pełną parą. Jeszcze wielkopostnie a już radośnie. Bo w Wielkim Poście – mimo skupienia schowana jest przecież szczęśliwa wiadomość o odrodzeniu. I to już najstaranniej czyści ludzkie sumienie do wiosennego blasku.
Z okien klasy patrzymy na wzgórza Zabratówki. Dobrze się uczy w szkole, której okna wyprowadzają człowieka w piękny świat. A robi się już coraz bardziej zielono, wartko i radośnie. Tylko jedna sprawa niepokoi dzieci w klasie i nauczycieli. Wszyscy uważnie patrzą na puste bocianie gniazdo za oknami. Jest duże i pojemne. Na pewno pomieści swoich rezydentów. Pani dyrektor pamięta, że na Józefa bociany już zlatywały, przybywały na swoje bocianie gniazdo, żeby klekotem obwieścić światu, że już jest... że przyszła...że to nie plotka... że to już nie papierowa, nie wymarzona, że to już prawdziwa Wiosna.
„A Wiosna przyszła pieszo.......”
Magdalena Pocałuń-Dydycz
"Naplotkowała sosna, że już się zbliża wiosna..."
Warto przeczytać
