I kiedyś i dziś, a może zwłaszcza dziś, powiedzenie „obyś cudze dzieci uczył” brzmi jak przestroga, a nawet groźba. Bo jak tu mówić o misji, o powołaniu nauczycielskim, kiedy słyszy się: Darmozjady! Rujnują budżet państwa, gminy! Ciągle im mało! Pracują tylko 18 godzin, a tyle zarabiają! - i tym podobne kalumnie. Fora internetowe kipią nienawiścią, a internauci dają upust swojemu niezadowoleniu wypisując obelgi i nie zostawiając suchej nitki na Bogu ducha winnych pedagogach. Sądząc po wpisach i ilości błędów ortograficznych w nich zawartych, są to młodzi ludzie, którzy nie naprzykrzali się zbytnio nauczycielom, a szkołę, jako zło wcielone, omijali szerokim łukiem.
Skąd to negatywne nastawienie do nauczycieli? W dobie kryzysu światowego, gdzie na każdym kroku słyszy się o zaciskaniu pasa, o oszczędnościach, cięciach, ludzie próbują szukać winnych tego stanu rzeczy. Ministerstwo Edukacji również podejmuje decyzje, choćby o podwyżkach, za którymi nie idą wystarczające środki. I tu jestem w stanie zrozumieć samorządy, które muszą sprostać wysokim wydatkom przy skromnym budżecie własnym. Ale na Boga! Od studenta do prezydenta – wszyscy zaczynali w szkole i jej zawdzięczają to, kim dziś są. Oczywiście zawsze były i będą jednostki oporne na wiedzę i najbardziej mozolna praca nauczyciela jest w takich przypadkach syzyfową pracą. Dziś sztaby psychologów i metodyków opracowują coraz bardziej wymyślne metody pracy, aby dziecko łagodnie i bez stresu przeprowadzić od przedszkola do matury. A wyniki? No cóż, szkoła to nie fabryka śrub. Nasze wyniki są widoczne dopiero po latach, a z takim nastawieniem do szkoły mogą nie być dla wszystkich zadowalające.
Nauczyciele, często kosztem wolnego czasu, zaniedbując własne rodziny, spędzają długie godziny na szkoleniach, konferencjach, studiują po kilka kierunków, aby nadążyć za duchem reformy, bo nauczyciel jak lekarz – musi być na bieżąco. Ktoś „na górze” wymyślił stopnie awansu zawodowego nauczycieli i uzależnioną od stopnia płacę. Żeby zostać nauczycielem dyplomowanym, trzeba kilkunastu lat żmudnej pracy, tomy papierów, dokumentów, zaświadczeń, itp. Ale trzeba awansować, bo to świadczy o rozwoju zawodowym nauczyciela. A jak się już nauczyciel rozwinie, to się dowie, że jest niepożądany, bo „za drogi” w utrzymaniu.
Nauczyciel jest narażony na wiele schorzeń, między innymi utratę słuchu, choroby gardła, rozstrój nerwowy. Osoby z zewnątrz przychodzące do szkoły w czasie przerwy, czym prędzej z niej wychodzą, kręcąc z dezaprobatą głową: - Nie wytrzymałbym tu nawet pięciu minut w tym hałasie! Stąd istnieje przywilej wynikający z Karty Nauczyciela i dopóki on obowiązuje, nauczyciele mają prawo z niego korzystać. Myślę tu o urlopie dla poratowania zdrowia. Dziś są projekty, aby taki urlop przysługiwał nawet zatrudnionym w dużych korporacjach 30-latkom wyeksploatowanym fizycznie i psychicznie przez swoich pracodawców, bo takie tempo narzuca dzisiejsza rzeczywistość. Niestety. To nie są wczasy, za takim urlopem kryje się większy lub mniejszy uszczerbek na zdrowiu i nie ma czego zazdrościć.
Nauczycielskie pensum – 18 godzin jest także solą w oku pozostałych pracujących. Drodzy Państwo, praca nauczyciela nie kończy się na tych 18 godzinach. Do nich dochodzi opieka nad dziećmi podczas dyżurów, wycieczek, dyskotek, wyjazdów na basen, do kina, teatru, przygotowywanie przedstawień, konkursów, obchodów, a także wywiadówki i wspomniane już szkolenia, konferencje, poprawa sprawdzianów, zeszytów, przygotowywanie się do lekcji, wykonywanie potrzebnych pomocy dydaktycznych, itp. A to już przekracza 40 godzin tygodniowo.
Na koniec moich wywodów, jeśli jeszcze kogoś nie przekonałam do swoich racji i są osoby, które zazdroszczą tej spokojnej, obfitującej w przywileje, wdzięcznej i wysoko płatnej pracy to proponuję niech wybiorą ten zawód na przyszłość. Uniwersytet czeka i oferuje wiele kierunków kształcenia. Powodzenia!
Dyplomowany Darmozjad, który mimo wszystko jest dumny ze swojej pracy.
M. Tereszkiewicz
Obyś cudze dzieci uczył… Głos w obronie nauczyciela.
Warto przeczytać
