1 sierpnia 2017 r.
Gdzie jest sierp? Gdzie ten sierp? Pamięć widzi go tam, gdzie odłożony był. Ale oczy nie widzą. Czas ucieka, a sierp nie może się znaleźć. Mam jeszcze 10 minut… jestem umówiona na koszenie. Gdzie ten sierp? Jest! Oczywiście, że tam, gdzie był odłożony. Ale oczy gonione czasem jakoś wcześniej nie widziały. Jedziemy. Strasznie gorąco. Patryk też z sierpem. Pole pana W. Oczywiście, że się zgodził. No to tniemy…
2 sierpnia 2017 r.
Jakoś wcześnie zaczęliśmy tego roku. Mamy prawie dwa tygodnie. Nie martwimy się o czas. Radio gra, a my tniemy. Trzy centymetry od kłosa. Praca idzie taśmowo. Sześć rąk tnie, cztery składają w wiązeczki (tylko ma być po trzy!), reszta wiążę. Tniemy, składamy, wiążemy. A czas sobie płynie.
3 sierpnia 2017 r.
Brakło pszenicy. Sierpy czekają już w gotowości. Tym razem jesteśmy na polu pana C. Znów upał. I samo południe. Ale jakoś nam wesoło. Syn pana C.- dziewięciolatek- bardzo nam pomaga. Będzie z niego Gospodarz. Robimy, co trzeba i wracamy ciąć, układać i wiązać.
4 sierpnia 2017 r.
W końcu widać efekty. To jest ten moment, kiedy nasza praca zaczyna nabierać namacalnego znaczenia. I już jest pięknie. Palce pokaleczone sznurem, ale jest OK. Nikt się nie skarży. Robiąc to już szósty raz z kolei, nie musimy nawet rozdzielać obowiązków. Każdy wie, co ma robić. Tniemy, układamy, wiążemy, wijemy…
7, 8, 9, 10, 11 sierpnia 2017 r.
Tniemy, wiążemy, wijemy, kleimy, łupimy (fasolkę, bo też potrzebna). Efekt pracy wzbudza w nas zachwyt. To chyba nic złego, pochwalić to, co się zrobiło. Bo wyszło pięknie. Możemy pozwolić sobie na trochę zabawy…
14 sierpnia 2017 r.
Późny wieczór. Dziś już tylko zabiegi kosmetyczne. Trochę się spieszymy, bo każdy z nas ma jeszcze coś do zrobienia. Kwiaty, kwiaty, wszędzie kwiaty! Cudny widok, a i zapach niczego sobie. Surowy wygląd beżowych kłosów nabiera miękkości. Jutro wielki dzień. Patrząc na efekt, jesteśmy z siebie dumni. Na chwałę Bożą.
15 sierpnia 2017 r.
Tradycja służy zachowaniu porządku świata. Jeśli ją złamiemy, świat się skończy.
- Paulo Coelho
Słońce. Błękit nieba. Tłoczno. Rozglądam się- panowie w garniturach, panie eleganckie, strażacy w mundurach. Uśmiechy na twarzach. Wóz przystrojony. Patrzę na dziewczyny w strojach ludowych i łezka się w oku mym kręci. Ze wzruszenia. Bo wiem, że one cieszą się tym dniem tak, jak ja cieszę się nimi. Patrzę na tych chłopców i mężczyzn już przecież dorosłych i jestem dumna. Bo wiem, że oni też dziś czują dumę. Z tego, że są właśnie w tym miejscu i tym czasie.
Uroczystość przepiękna. Święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny zwane również Świętem Matki Boskiej Zielnej – patronki ziemi i płodów rolnych. Nie ma nic złego w tym, że chcemy dziś pięknie wyglądać. Nie ma nic złego w tym, że chcemy, żeby wieniec uwity przez nas piękny był. Przecież to dla Niej. W dowód wdzięczności. Na chwałę Bożą. W podziękowaniu.
Nie ma nic złego w tym, że dziś jestem szczęśliwa. Ot tak po prostu.
Dziękujemy Panu Sołtysowi za całokształt. Dziękujemy panu Witowskiemu za uświetnienie uroczystości przejażdżką na wozie J. Dziękujemy państwu Witowskim, za przyjęcie roli Gospodarzy. Strażakom za eskortę. Panu Antoniemu i Markowi, za dowózkę zboża. Pani Małgosi za kwiaty. Dziękujemy Księdzu za kilka bardzo ważnych przysług.
Dziękuję Weronice, Patrycji, Marysi, Dominice, Amelce, Klaudii, Patrykowi, Marcinowi za to, że jednak wciąż im się chce. Jesteście wielcy. I dziękuję rodzicom za cierpliwość, pomoc i przymykanie oczu na to, że młodzi rzadko bywali w tym czasie w domu.
Agnieszka Kołodziej
bibliotekarz GBP w Woli Rafałowskiej
Na chwałę Bożą i dla siebie
Warto przeczytać
