Poniżej przedstawiamy pracę Amelii Kołodziej uczennicy klasy szóstej Szkoły Podstawowej im. Stefana Kardynała Wyszyńskiego uhonorowaną pierwszą nagrodą w konkursie „Porozmawiaj z babcią- potrawy i tradycje andrzejkowe i bożonarodzeniowe” zorganizowanym przez Stowarzyszenie Promocji i Rozwoju Wsi Wola Rafałowska „Nasza Wola”
Święta Bożego Narodzenia, to piękny i radosny czas. Wszyscy są jakby weselsi i szczęśliwi. Dzieci z utęsknieniem czekają na nadejście tych świąt. Boże Narodzenie to czas rodzinnego ciepła. Okres świąteczny rozpoczyna się 24 grudnia wigilią. Słowo to pochodzi z języka łacińskiego i oznacza czuwanie. Czuwamy więc co roku i oczekujemy nadejścia Chrystusa. Ze świętami Bożego Narodzenia związanych jest wiele tradycji i obrzędów, które co roku, obchodzone są w wielu domach. Opiszę kilka tradycji, które praktykuje się w mojej rodzinie od wielu lat.
„Jest taki dzień, bardzo ciepły, choć grudniowy…”
Wczesnym rankiem, 24 grudnia ubieramy drzewko choinkowe. Wszyscy, bez wyjątku, bierzemy w tym udział. Kolorowe bombki, łańcuchy, cukierki i światełka. Na czubek choinki zakładamy gwiazdę, która symbolizuje Gwiazdę Betlejemską. „Jakiś we Wiliją, takiś cały rok”. Dlatego bardzo ważne, bo powstrzymać się tego dnia od wszelkich złośliwości (zwłaszcza wobec młodszego rodzeństwa) i przykrości. Bo „ten dzień jaki, cały rok taki”- powtarzała prababcia, powtarza babcia i mama.
Wieczerzę wigilijną spędzamy całą rodziną- ciocie, wujkowie, babcie, dziadkowie, kuzynostwo. Jest bardzo miło i zawsze wesoło. I chociaż nie zawsze udaje nam się rozpocząć wieczerzę wraz z pierwszą gwiazdką, zawsze najmłodsze pokolenie z nosami przyklejonymi do okna z niecierpliwością jej wypatruje. Uroczystą kolację rozpoczynamy modlitwą i wspomnieniem o tych bliskich, których już z nami nie ma. Później dzielimy się opłatkiem i składamy sobie życzenia. Zostawiamy też opłatki dla naszych zwierząt domowych. Stół wigilijny nakryty białym obrusem, a pod nim sianko, które przypominać ma nam o miejscu, w którym narodził się Chrystus. Na stole pojawia się dwanaście potraw, które symbolizują dwanaście miesięcy roku. Wśród tych potraw znajdują się miedzy innymi: barszcz czerwony z uszkami, barszcz biały z grzybami, grochówka, ryby, kompot z suszonych owoców, grzyby, fasola, kapusta z grzybami, gołąbki, ciasta, pierogi z śliwkami oraz pierogi ruskie. W naszej rodzinie do pierogów dodaje się drobne monety, ten kto je znajdzie, będzie miał szczęście w przyszłym roku. Pod półmiski z potrawami wkłada się opłatek. Jeżeli opłatek przyklei się do talerza, oznacza to urodzaj na rzecz, z której potrawa została wykonana. Podczas jedzenia fasoli ciągniemy osobę siedzącą koło nas za włosy. Powinno się wtedy mówić „wij się groszku, wij”, co ma oznaczać, że fasolka ładnie urośnie. Jednym ze zwyczajów, który praktykuje się w mojej rodzinie, jest to, że nie należy wstawać od stołu i odkładać łyżki przed zakończeniem kolacji (odłożenie łyżki oznacza chorobę). Przy wigilijnym stole zostawia się jeden dodatkowy talerz dla nieoczekiwanego gościa, albo dla tych, których już nie ma z nami. Po uroczystej kolacji śpiewamy kolędy. Jest miło, radośnie i cudownie. Po zakończeniu wigilii wszystkie panny wychodzą z domu i dzwonią łyżkami. Zwyczaj głosi, że skąd zaszczeka pies, stamtąd nadejdzie kawaler.
Boże Narodzenie wszyscy spędzamy w domu, ale obowiązkowo wszyscy tego dnia musimy być w kościele. W Boże Narodzenie nie gotujemy posiłków, posilamy się tym, co pozostało z kolacji wigilijnej. W nocy, przed drugim dniem świąt, chodzą tak zwani „śmieciarze”, wysypują oni siano i sieczkę na podwórko panienek, które im się podobają.
Uwielbiam Święta Bożego Narodzenia.
Amelia Kołodziej
Tradycje i obrzędy Świąt Bożego Narodzenia w mojej rodzinie
Warto przeczytać
